Trip to my home town ข้าวแรมฟืนป้าจิ่ง

ตอนเจอแม่ครั้งสุดท้าย แม่นอนอยู่บนเตียงที่โรงพยาบาล ระหว่างทางที่เดินผ่านแต่ละเตียงในห้องรวมอายุรกรรมหญิง จำได้ว่าเราทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะทำหน้ายังไง คิดในใจถ้าเป็นไปได้ สถานที่ที่ไม่ชอบไปที่สุดคงเป็นโรงพยาบาลนี่แหละ ไม่ได้รังเกียจอะไร หากแต่ไม่อยากรู้สึกเศร้า ไม่อยากเห็นภาพของความเจ็บปวดใด ๆ

เห็นแม่นอนคุยกับคุณป้าเตียงข้าง ๆ รู้เลยเหตุผลที่แกไม่ยอมย้ายไปห้องพิเศษ แม่เป็นคนชอบสังคม ที่หมู่บ้านหลังจากทำกับข้าว ทำงานบ้านเสร็จแม่จะมีโมเมนท์ไปหาเพื่อน ไปคุยกัน ไปช่วยงานอื่น ๆ ก็ว่าไป ตอนนั้นพอแม่เห็นเราเดินมา ป้าข้าง ๆ แซวบอกว่าลูกชายหน้าตาดี ลูกชายมาหาแล้วนะยิ้มใหญ่เลย แม่ยิ้มหวานเลย นั่นเป็นรอยยิ้มสุดท้ายที่เราได้เห็นก่อนที่เราจะไปนิวยอร์ก

ที่เล่ามานี้แค่จะบอกว่าการกลับบ้านเกิดในวันที่ไม่มีแม่แล้วเป็นเรื่องที่ทรมานที่สุดเท่าที่เคยผ่านมา รู้สึกผิดที่วันนั้นเพราะเรื่องรัก ทำให้เราต้องห่างจากอ้อมกอดแม่แล้วไปนิวยอร์ก ไม่เคยคิดว่ากอดสุดท้ายของแม่กับเราจะเกิดขึ้นที่โรงพยาบาลด้วย

ทริปนี้เลยเป็นทริปแรกที่รู้ว่าต้องเหงา แต่พ่อกับพี่เราก็ทิ้งไม่ได้เช่นกันเลยตัดสินใจขับรถกลับเชียงคำบ้านเกิดตอนสงกรานต์ถึงแม้ในใจจะไม่ได้อยากกลับนัก พอกลับบ้านได้เจอพ่อ พี่ เพื่อน ๆ เลยได้คำตอบว่าเราต้องกลับมา ชีวิตนี้สั้นนัก ห่างกันไปพักเดียวอาจไม่ได้เจอกันอีกแล้วก็เป็นได้

เพราะการกลับบ้านเกิดไม่ใช่แค่มาเจอพ่อ เจอครอบครัว เจอเพื่อนๆ รุ่นเรา รุ่นน้อง รุ่นพี่ หากแต่เป็นเสมือนการย้อนเวลากลับมาเยี่ยม ‘ความทรงจำวัยเยาว์’ ที่ไม่เคยมีวันไหนที่จะลืม ตรงกันข้ามมีแต่ความคิดถึงที่พรั่งพรูออกมา ขอบคุณแม่ พ่อ พี่และทุกหุ้นส่วนของความทรงจำ นึกถึงทีไรก็อดอมยิ้มไม่ได้ทุกที

ขอบคุณครูฟองครูวิทย์ใจดีสอนเก่งทำให้เด็กคนนึงที่เกลียดวิชานี้มาชอบวิชานี้เพราะครูจริงๆ ขอบคุณป้าจิ่งที่เป็นต้นตำรับความอร่อย เป็นหน้าเป็นตาเชียงคำ เป็นข้าวแรมฟืนในตำนานที่หนูไปกินที่ไหนก็ไม่เคยรู้สึกว่าจะอร่อยเท่าที่นี่ บอกเลยทุกคนต้องมาลอง